Categorie: Ouders

Geplaatst op

Even voorstellen; Deborah

Vorig jaar september zat ik heerlijk in de tuin met een kop koffie met het Gemeentenieuws voor mij op de tuintafel toen mijn oog viel op een artikel van  Bij Ons Thuis. Ik dacht meteen ‘dat is een mooi initiatief en wat zou dat een fijne en gezellige woonplek zijn voor mijn zoon Sam, inmiddels 23 jaar oud’. Sam woont nu nog bij mij, Deborah, en zijn stiefvader Carl in Oosterhout samen met onze hond Joy en poezen Muis en Rox. 

Deborah Verhaaff

In mijn gedachte heb ik altijd een woonplek voor hem in gedachten gehad waar je jezelf kunt zijn tussen allerlei andere mensen. Ieder met zijn eigen kwaliteiten en waar nodig dagelijkse begeleiding maar waar je ook elkaar zou kunnen helpen op een vlak waar jij toevallig iets handiger in bent dan een ander en uiteraard ook andersom. Een huis met een eigen plekje, de gezelligheid van een gezamenlijke huiskamer en als het kan ook nog een fijne tuin. 

Dit was ook het plan wat Lidy en Gerrit-Jan jaren geleden al voor ogen hadden toen zij Stichting Bij Ons Thuis hebben opgericht. Inmiddels zijn er (gelukkig) al heel wat andere enthousiaste ouders aangesloten. Ook ik heb mij mogen aansluiten. Inmiddels heb ik ook plaatsgenomen in het bestuur als algemeen bestuurslid, want met elkaar moeten we de kar trekken. Deze kar is best zwaar want het is een lange weg om dit woonhuis op een mooie plek in Elst voor elkaar te krijgen. Maar we gaan ervoor! Ieder ouderpaar heeft inmiddels een taak op zich genomen, zit in een commissie of in het bestuur en zoals ook op deze site te lezen is hebben we inmiddels ook een onafhankelijke voorzitter. Dit is allemaal echt nodig omdat het alles bij elkaar ontzettend veel (lobby) werk is. 

Alle hulp en/of sponsering is dan ook meer dan welkom. Indien u een idee heeft, een tip, een suggestie in welke vorm dan ook, zou het fijn zijn als u dat aan ons wilt melden opdat wij deze woonplek voor de jongeren van Bij Ons Thuis in de nabij toekomst kunnen realiseren!

Geplaatst op

Even voorstellen; Maarten en Monique

Wij zijn Maarten en Monique Terpstra, de ouders van Fleur. Wij wonen sinds begin 2005 in de wijk Westeraam in Elst. Ons huis werd opgeleverd in november 2004, de maand dat Fleur is geboren. Fleur is dus getogen in Elst. We hebben ook een zoon, Stijn. Net als wij is hij reuze trots op Fleur. 

Maarten en Monique
Maarten en Monique

Fleur heeft een opgeruimd karakter en is meestal vrolijk en actief. Ze gaat graag naar school en ze houdt van sport en chillen met vrienden en vriendinnen. Ze heeft ook een eigen mening en net als andere kinderen en jong volwassenen zoekt ze naar grenzen en een stukje vrijheid. Als gevolg van haar handicap heeft ze echter bij veel van haar dagelijkse activiteiten hulp nodig. Wij geven die graag, en als we niet beschikbaar zijn dan kan Fleur terecht bij broer, familie, vrienden of buren.

Stijn en Fleur
Stijn en Fleur

In het voorjaar van 2021 zijn we in contact gekomen met het ouderinitiatief Bij Ons Thuis. We hadden direct een goed gevoel over de plannen en de visie. We denken dat een woonvorm voor mensen met een beperking die voorziet in zorg maar ook in een stuk autonomie voor de bewoners precies past bij Fleur. We hebben ons toen aangesloten, en in de zomer en het najaar hebben we de eerste live bijeenkomsten met de bewoners en de ouders gehad. Die waren erg geslaagd, en hebben de keuze voor dit ouderinitiatief bevestigd.

Geplaatst op

Even voorstellen: Eline

Ik ben Eline, 47 jaar oud en moeder van Frédérique en Alexandra (ook wel bekend als Freek en Alex). De vader van de meiden heet Marc. En de ‘bonusvader’ ook. Ingewikkeld maar waar… Ofwel: ik ben gescheiden van een Marc en hertrouwd met een andere Marc. En er zijn dus twee Marc’s in het leven van Frédérique en haar zus(je).

Van links naar rechts: Lionne, Frédérique (met daarachter papa Marc), Eline, Alexandra en Marc

Dit verhaal gaat over Frédérique. Zij wordt dit jaar 17 jaar. Zij is geboren met een hersenbeschadiging vanwege complicaties bij haar geboorte. Dit heeft als gevolg dat zij met name op verstandelijk niveau een aantal beperkingen kent. En deze beperkingen zorgen ervoor dat zij niet zelfstandig kan gaan wonen en dit ook nooit zal kunnen.

Om tot deze conclusie te komen hebben we heel wat jaartjes gedaan. Frédérique is van de peuterrevalidatie naar speciaal onderwijs gegaan, van speciaal onderwijs naar speciaal basisonderwijs en nu naar praktijkonderwijs. In al die jaren is er een legio aan hulpverleners geweest en hebben wij alle mogelijkheden benut om haar zover mogelijk te laten ontwikkelen.

Het resultaat is een prachtige jonge dame, die veel meer heeft bereikt dan wij ooit hadden durven dromen! Ze is lief, enthousiast, leergierig, gelukkig en heeft een enorme dosis humor én doorzettingsvermogen.

Allemaal prachtige kwaliteiten, die haar ver brengen (en dat vast zullen blijven doen). Maar zelfstandig wonen, dat zit er niet in. Er zijn teveel dingen die Frédérique niet kan, niet overziet, of niet kan onthouden. En deze dingen zijn wel nodig om een zelfstandig leven op te bouwen. Nu zij richting de 17 jaar gaat zien wij in dat er een plek moet komen waar zij begeleid kan wonen. En die plek willen wij graag voor haar realiseren!

Die plek is heel bijzonder. Omdat die uitgaat van de individuen die er komen te wonen. En heel goed (en regelmatig) kijkt naar welke ondersteuning zij nodig hebben. Dit is voor iedere bewoner die Bij Ons Thuis gaat wonen namelijk anders en kan in de loop der jaren veranderen. Dit wordt dan ook maatwerk om – in het geval van Frédérique – aan te sluiten bij haar behoeften. Haar de dingen zelf te laten doen die zij wel kan. En haar te begeleiden bij de dingen die ze niet kan. Haar te steunen bij dingen die ze moeilijk vindt. En haar te stimuleren om het beste uit zichzelf te halen, iedere dag weer. Deze plek heet Bij Ons Thuis.

Nu is dit nog een droom. Een prachtig idee, waar veel behoefte aan is. Een prachtige plek, waarvan ik overtuigd ben dat het gaat lukken deze te realiseren. Dus zet ik mij hiervoor in. Als moeder, en als penningmeester van de stichting. Ik wil alles doen wat nodig is om Frédérique, en met haar 13 andere jongeren met dezelfde behoefte, van een prachtig nieuwe thuis te voorzien. Zodat zij daar verder kan ontwikkelen en een eigen leven kan opbouwen. Een leven dichtbij ons, zodat wij haar maximaal kunnen blijven begeleiden zolang wij dat kunnen. Maar wel een eigen thuis voor als wij er niet meer zijn.

En de twee Marc’en? Die zijn niet actief in het ouderoverleg, maar steunen mij waar nodig. Ze staan, samen met Lionne – de vriendin van (papa) Marc – klaar met advies, enthousiasme en steun en zullen ongetwijfeld, als er handjes nodig zijn voor allerlei klusjes en projecten in de realisatiefase, zich met net zoveel enthousiasme inzetten als ik dat nu al doe!

Geplaatst op

Even voorstellen Lucy en Jacques

Wij, Jacques van Duijn en Lucy Mons, zijn de trotse ouders van Robbert, onze zoon van bijna 20. Robbert heeft een verstandelijke beperking en hij is autistisch. Hij heeft een IQ van 53. Robbert is nooit naar het reguliere onderwijs geweest. Hij kan niet goed lezen en helemaal niet schrijven. Rekenen is aan hem niet besteed.

Lucy en Jacques met zoon Robbert
Lucy, Robbert en Jacques

Maar Robbert weet alles van treinen en vliegtuigen. Hij gaat ieder jaar dolenthousiast naar Spa voor de Formule 1 en is samen met zijn Ipad (en ons) de halve wereld al overgevlogen voor actieve vakanties in heel veel landen.

Robbert gaat graag naar musea waarbij het Spoorwegmuseum natuurlijk favoriet is. Na een lang traject met heel veel geduld van zijn zwemjuf voelt hij zich nu als een vis in en onder water. Snorkelen en zoeken naar “Nemo” is een leuke vakantiebesteding. Maar ook chillen op de bank met, als het mocht, Ipad, laptop en telefoon tegelijk aan, vindt hij heerlijk.

Robbert is een blije jongeman. Hij werkt 4 dagen per week bij een dagbesteding waar ze begrijpen wat hij nodig heeft. Een keer per maand logeert hij een weekend in hotel Spelderholt waar hij met leeftijdsgenoten leuke activiteiten krijgt aangeboden En ook daar begrijpen ze wat hij nodig heeft.

Nu nog een fijne, veilige plek waar Robbert kan gaan wonen. Samen met leeftijdsgenoten en een begeleiding die begrijpt wat Robbert nodig heeft. Niet omdat hij wij dat niet begrijpen maar omdat wij hem die veilige plek zo gunnen.

Zodat hij, net als veel jongeren van zijn leeftijd, uit huis kan gaan, aan zijn zelfstandigheid kan werken, een mooie toekomst kan opbouwen.

Om die plek te kunnen vinden hebben wij ons aangesloten bij het Ouderinitiatief Bij ons thuis. Wij geloven in deze gezamenlijke droom zodat onze kinderen een plek krijgen waar zij zichzelf kunnen zijn.

Binnen het ouderinitiatief ben ik, Lucy, actief in de communicatiecommissie. Deze commissie houdt zich onder andere bezig met de nieuwsbrief over ons ouderinitiatief, de berichten in de sociale media en de contacten met de overige media. Het is heel fijn om met gelijkgestemde mensen dit initiatief gestalte te kunnen geven. Samen voor onze kinderen.

Geplaatst op

Even voorstellen GJ en Lidy

Wij zijn GJ en Lidy Roelofsen. We wonen sinds 1993 in Elst. Wij zijn de trotse ouders van vier volwassen kinderen, 3 zoons en onze jongste dochter Yasmine. Yasmine (2001) heeft als gevolg van 2 syndromen, onder andere een verstandelijke beperking. En als nummer vier in rij, groeide ze op als volwaardig lid van het gezin. Als ouders hebben we steeds geprobeerd om haar maximaal te ondersteunen in hetgeen wat ze kan en wil en hebben we haar zoveel als mogelijk zelf de regie over haar leven gegeven. Na het doorlopen van het speciaal basis- en voortgezet onderwijs, vonden we het tijd dat zich op een andere manier verder ging ontwikkelen en kwamen we met Parc Spelderholt in aanraking. Ze mag daar maximaal 4 jaar (door de week) wonen, werken en leren. Maar wat daarna?

GJ en Lidy samen met Yasmine
Gerrit Jan, Yasmine en Lidy

We willen een plek voor haar, die net voelt als thuis. Waar we haar met een gerust hart kunnen laten wonen en waar ze ook nog fijn woont als wij er niet meer zijn. Een thuis waar ze zich geborgen, gehoord en gezien voelt. Een plek als thuis betekent ook dat je zélf kiest wie er in dat huis mogen wonen, omdat je kiest voor mensen die bij elkaar passen. Én met begeleiding die we ook zelf kiezen, een vast team met vaste gezichten. En ja, het is een enorme klus die we op onze hals gehaald hebben. Onze drijfveer is dat we uit ervaring weten dat de enige manier om die plek te creëren, is om het zelf te doen. Dat we keuzes kunnen maken die goed zijn voor onze dochter en de groep, in plaats van financiële belangen voorop te stellen en alleen op basis daarvan keuzes maken. Dat laatste hebben we helaas teveel ervaren bij de logeer- c.q. zaterdagopvang. Wij willen als ouders ontzorgd worden en om de zorg los te kunnen laten vraagt om vertrouwen van ouder(s) in het ouderinitiatief.

We kwamen met een ander stel in contact dat actief was met het opzetten van een ouderinitiatief in Wijchen. Maar omdat het sociale netwerk van Yasmine bestaat uit voornamelijk familie, willen we haar het liefst daar ook dicht bij in de buurt. We besloten we om te kijken in hoeverre het haalbaar was om dichterbij een ouderinitiatief van de grond te krijgen. We hebben ons eerst georiënteerd op diverse andere landelijke ouderinitiatieven, bijeenkomsten bezocht en vooral veel informatie en ervaringen van andere ouders/initiatieven opgedaan. Met die wijsheid in onze pocket vonden we een ander ouderstel die de eerste opzet met ons wilde maken. Die keuze was bewust, omdat we ook gehoord hadden dat als je meteen met een grote groep ouders start, het beslissingsproces daardoor bemoeilijkt kan worden. Vanaf de eerste stap tot nu is een flinke tijd overheen gegaan. Het gaat stap voor stap. Er is een stichting opgericht waarvan Gerrit Jan secretaris is en Lidy voorzitter. Inmiddels is de groep ouders én potentiële bewoners flink gegroeid en zien we de toekomst met vertrouwen tegemoet.